Poeta popular, rebelde, tenro, anticlerical, antimilitarista, ecoloxista avant la lettre.
Nacido con el siglo XX, en Neuilly-Sur-Seine, seis años antes que su hermano, el futuro cineasta.
Como su padre trabajaba en la Asistencia a los pobres, Jacques le acompaña todos los jueves, es así cómo descubrirá París y la miseria de los otros.
Después de hacer el servicio militar, en donde conoce a Marcel Duhamel e Yves Tanguy, se instalan en París y conocen a otros poetas: Breton, Péret, Desnos, Leiris, Queneau, Soupault, Aragon… que frecuentan la rue du Château. Si bien forma parte de este grupo más por amistad, como espectador simpatizante…Hasta que finalmente es excluido del grupo surrealista (1928).
En esta época las actividades de Prévert son triples: cine, teatro, poesía y canciones. Sobre todo, cine, su primera pasión infantil. Conocido por el público por sus ambientaciones y diálogos en: Curioso drama, Muelle de brumas, Amanece, Los visitantes de la noche, Los niños del paraíso, Las puertas de la noche que tendrán como realizador a Marcel Carré entre otros.
Sus primeros textos, garabateados en trozos de papel, manteles de restaurantes o mecanografiados por amigos van y vienen por todas partes.
Solo después de la Segunda Guerra mundial, René Bertelé los reúne y publica bajo el título de Paroles (Édition définitive, 1946). El éxito es inmediato sobre todo en París, en donde el poeta ya era conocido por canciones, interpretadas por Mouloudji, Juliette Greco, Yves Montand…(Barbara, Las hojas secas, En mi casa, Al salir de la escuela, Los niños que se quieren, A cazar niños, A pescar ballenas…)
A Palabras le siguieron:
- Espectáculo, 1951
- El gran Baile de la Primavera, 1951
- Hablar del tiempo, 1953
- Historias, 1963
- Batiburrillo, 1965
- Cosas y demás, 1972
Sin olvidar, en prosa, sus entrañables libros, repletos de ternura poética hacia los niños y a todos los animales, a los que defiende siempre del maltrato. Y como muestra:
- Cuentos para niños traviesos, 1947/Contos para nenos pillabáns. Raquel Villanueva.Edición xerais,
- El leoncito con sus fotografías, 1947
- Animales con fotografías, 1950
Resumiendo, el éxito después de Palabras, tantos libros vendidos, canciones difundidas, son debidos a que el público se siente identificado con sus poesías o sus canciones.
No en vano, Jacques Prévert es el poeta fraternal de los trabajadores, de los oprimidos, el poeta enamorado de la mujer, el poeta tierno con la infancia, con los animales y con la Naturaleza (ecologista adelantado a su tiempo).
Su lenguaje nuevo, franco y directo, acompañado de juegos de palabras, dobles significados, atrevidas perífrasis, humor corrosivo, producían efectos cómicos inesperados, agradaron al gran público.
Murió el 11 de abril de 1977 en Omonville-La-Petite (Manche)
Selección poética bilingüe:
Pour faire le portrait d´un oiseau
Peindre d´abord une cage
avec une porte ouverte
peindre ensuite
quelque chose de joli
quelque chose de simple
quelque chose de beau
quelque chose d´utile
pour l´oiseau
placer ensuite la toile contre un arbre
dans un jardin
dans un bois
ou dans une forêt
se cacher derrière l´arbre
sans rien dire
sans bouger…
Parfois l´oiseau arrive vite
mais il peut aussi bien mettre de longues années
avant de se décider
Ne pas se décourager
attendre
attendre s´il le faut pendant des années
la vitesse ou la lenteur de l´arrivée de l´oiseau
n´ayant aucun rapport
avec la réussite du tableau
Quand l´oiseau arrive
s´il arrive
observer le plus profond silence
attendre que l´oiseau entre dans la cage
et quand il est entré
fermer doucement la porte avec le pinceau
puis
effacer un à un tous les barreaux
en ayant soin de ne toucher aucune des plumes
de l´oiseau
Faire ensuite le portrait de l´arbre
en choisissant la plus belle de ses branches
pour l´oiseau
peindre ensuite le vert feuillage et la fraîcheur du vent
la poussière du soleil
et le bruit des bêtes de l´herbe dans la chaleur de l´été
et puis attendre que le oiseau se décide à chanter
Si l´oiseau ne chante pas
c´est mauvais signe
signe que le tableau est mauvais
mais s´il chante c´est bon signe
signe que vous pouvez signer
Alors vous arrachez tout doucement
une des plumes de l´oiseau
Et vous écrivez votre nom dans un coin du tableau.
Histoires, 1946
Para facer o retrato dun paxaro
Pintar primeiro unha gaiola
cunha porta aberta
pintar deseguida
algo bonito
algo sinxelo
algo fermoso
algo útil
para o paxaro
pousar deseguidiña a tea contra dunha árbore
nun xardín
nun bosque
ou nunha selva
esconderse tras a árbore
sen dicir ren
sen se mover…
Ás veces o paxaro chega axiña
pero pode botar tamén moitos anos
antes de se decidir
Non se desalentar
esperar
esperar se é necesario durante anos
a lixeireza ou a lentitude da chegada do paxaro
non ten relación ningunha co éxito do cadro
Cando o paxaro chegue
se chega
gardar o máis fondo silencio
agardar que o paxaro entre na gaiola
e cando estea dentro
pechar coidadosamente a porta co pincel
logo
borrar un por un todos os barrotes
tendo coidado de non tocar ningunha das plumas
do paxaro
Facer deseguida o retrato da árbore
escollendo a máis bela das súas ponlas
para o paxaro
pintar tamén a verde follaxe e a frescura do vento
a poeira do sol
e o ruído dos animais da herba na calor do verán
e logo esperar que o paxaro acorde cantar
Se o paxaro non canta
é mal sinal
sinal que o cadro é malo
pero se canta é bo sinal
sinal que pode asinalo
Entón arrinque moi a modiño
unha das plumas do paxaro
e escriba o seu nome nun recanto do cadro.
Historias, 1946
Chanson des cireurs de souliers
Aujourd´hui l´homme blanc
Ne s´étonne plus de rien
Et quand il jette à l´enfant noir
Au gentil cireur de Broadway
Une misérable pièce de monnaie
Il ne prend pas la peine de voir
Les reflets du soleil miroitant à ses pieds
Et comme il va se perdre
Dans la foule de Broadway
Ses pas indifférents emportent la lumière
Que l´enfant noir a prise au piège
En véritable homme du métier
La fugitive petite lumière
Que l´enfant noir aux dents de neige
A doucement apprivoisée
Avec une vieille brosse
Avec un vieux chiffon
Avec un grand sourire
Avec une petite chanson
La chanson qui raconte l´histoire
L´histoire de Tom le grand homme noir
L´empereur des cireurs de souliers
Dans le ciel tout noir de Harlem
L´échoppe de Tom est dressée
Tout ce qui brille dans le quartier noir
C´est lui qui le fait briller
Avec ses grandes brosses
Avec ses vieux chiffons
Avec son grand sourire
Et avec ses chansons
C´est lui qui passe au blanc d´argent
Les vieilles espadrilles de la lune
C´est lui qui fait reluire
Les souliers vernis de la nuit
Et qui dépose devant chaque porte
Au Grand Hôtel du Petit Jour
Les chaussures neuves du matin
Et c´est lui qui astique les cuivres
De tous les orchestres de Harlem
C´est lui qui chante la joie de vivre
La joie de faire l´amour et la joie de danser
Et puis la joie d´être ivre
Et la joie de chanter
Mais la chanson du Noir
L´homme blanc n´y entend rien
Et tout ce qu´il entend
C´est le bruit dans sa main
Le misérable bruit d´une pièce de monnaie
Qui saute sans rien dire
Qui saute sans briller
Tristement sur un pied
Histoires, 1963
Cántiga dos limpabotas
Hoxe en día o home branco
Xa non se estraña de nada
E cando bota ao neno negro
Ao amábel limpabotas de Broadway
Unha miserenta peza de moeda
Nin se esforza en ver
O brillo do sol reflectindo aos seus pés
E como se vai perder
Na multitude de Broadway
Os seus pasos indiferentes levan a luz
Que o neno negro atrapou
Como un verdadeiro profesional
A fuxitiva luciña
Que o neno negro de dentes de neve
docemente enfeitizou
Cun vello bruzo
Cun vello trapo
Cun grande sorriso
E cunha cantiguiña
A cántiga que conta a historia
A historia de Tom o gran home negro
O emperador dos limpabotas
No ceo negrísimo de Harlem
Está ergueita a cabana de Tom
Todo o que brilla no barrio negro
Foi el quen o fixo brillar
Cos seus grandes bruzos
Cos seus vellos trapos
Cun grande sorriso
E con cántigas
Foi el quen branquexou como a prata
As vellas alpargatas da lúa
Foi el quen fixo relucir
O calzado vernizado da noite
E quen o pousou diante de cada porta
No Gran Hotel do Amencer
Os zapatos novos da mañá
Foi el quen bruniu os cobres
De todas as orquestras de Harlem
Foi el quen cantou a ledicia de vivir
A ledicia de facer o amor e a ledicia de beillar
E tamén a ledicia de estar bébedo
E a ledicia de cantar
Pero a cántiga do Negro
O home branco non a sente
Todo o que sente
É o ruído na man
O miserento ruído dunha peza de moeda
Que chimpa sen dicir ren
Que chimpa sen brillar
Tristemente sobre un pé.
Historias, 1963.
La guerre
Vous déboisez
imbéciles
vous déboisez
Tous les jeunes arbres avec la vieille hache
vous les enlevez
Vous déboisez
imbéciles
vous déboisez
Et les vieux arbres avec les vieilles racines
leurs vieux dentiers
vous les gardez
E vous accrochez une pancarte
Arbres du bien et du mal
Arbres de la Victoire
Arbres de la Liberté
Et la forêt déserte pue le vieux bois crevé
et les oiseaux s´en vont
et vous restez là à chanter
Vous restez là
imbéciles
à chanter et à défiler
Spectacle, 1951
Para facer o retrato dun paxaro
Pintar primeiro unha gaiola
cunha porta aberta
pintar deseguida
algo bonito
algo sinxelo
algo fermoso
algo útil
para o paxaro
pousar deseguidiña a tea contra dunha árbore
nun xardín
nun bosque
ou nunha selva
esconderse tras a árbore
sen dicir ren
sen se mover…
Ás veces o paxaro chega axiña
pero pode botar tamén moitos anos
antes de se decidir
Non se desalentar
esperar
esperar se é necesario durante anos
a lixeireza ou a lentitude da chegada do paxaro
non ten relación ningunha co éxito do cadro
Cando o paxaro chegue
se chega
gardar o máis fondo silencio
agardar que o paxaro entre na gaiola
e cando estea dentro
pechar coidadosamente a porta co pincel
logo
borrar un por un todos os barrotes
tendo coidado de non tocar ningunha das plumas
do paxaro
Facer deseguida o retrato da árbore
escollendo a máis bela das súas ponlas
para o paxaro
pintar tamén a verde follaxe e a frescura do vento
a poeira do sol
e o ruído dos animais da herba na calor do verán
e logo esperar que o paxaro acorde cantar
Se o paxaro non canta
é mal sinal
sinal que o cadro é malo
pero se canta é bo sinal
sinal que pode asinalo
Entón arrinque moi a modiño
unha das plumas do paxaro
e escriba o seu nome nun recanto do cadro.
Historias, 1946
A guerra
Deforestades
imbéciles
deforestades
Todas as árbores novas
co vello machado
arrincádelas
Deforestades
imbéciles
deforestades
E as árbores vellas
coas súas vellas raíces
as vellas cañotas
gardádelas
E pendurades unha pancarta
Árbores do ben e do mal
Árbores da Vitoria
Árbores da Liberdade
E a matagueira deserta
fede a vello bosque estoupado
e os paxaros vanse
e vós ficades aí
imbéciles
cantando e desfilando
Espectáculo,1951
escolla da Antoloxía esencial de Jacques Prévert. Versión bilingüe por Stella Maris Gonzalez Balbuena
